- Szczegóły
Historia i pochodzenie rasy kot perski
Kot perski został zaprezentowany na wystawie w 1871 r. Początkowo koty tej rasy miały dłuższy pysk i nie taką długą sierść, jak współcześnie. Długotrwała selekcja hodowców doprowadziła w końcu do obecnego wyglądu.
Rasa kotów perskich jest najdłużej poddawaną wpływowi człowieka, gdyż już w XV wieku na europejskich dworach należało do dobrego tonu trzymanie kota angorskiego. Z czasem zachowując ciągłość w rozmnażaniu gatunku, zaczęły następować naturalne zmiany rasy spowodowane doborem hodowlanym. Początkowo ograniczał się on do polepszania jakości futra, jak również zwiększania jego długości. Dopiero w miarę rozpowszechniania się rasy perskiej w kręgach mieszczaństwa i wzrostu jej popularności, rozpoczęto selekcję skierowaną na inne cechy, jak kształt głowy czy budowa reszty ciała.
Dzisiejszy standard kota perskiego niby nieznacznie różni się od tego z lat 50 i 60, jednak dzisiejsze persy to zupełnie inne koty z wyglądu niż tamte. Na pewno ich charakter i usposobienie nie zmienił się przez te lata. Dalej są spokojne, zrównoważone, idealnie nadające się do trzymania w domu. Uwielbiają pieszczoty i wszelkie zabawy. Szybko wzbudzają zainteresowanie każdego miłośnika kotów, a takie cechy jak agresywność i upór są im całkowicie obce.***
Wśród wszystkich przodków naszego kota domowego nie ma ani jednego, którego kształt czaszki byłby chociaż trochę zbliżony do kształtu czaszki dzisiejszego kota perskiego. Gdy się przyglądamy starym rysunkom, widzimy, że koty, które mogliśmy podziwiać na wystawach na przełomie wieków, reprezentowały klasyczny typ kota domowego. Tylko długie futro na brzuchu, puszysty ogon i jeszcze niezbyt pokaźny kołnierz były u nich tym, co je wyróżniało. Podszycie sierści było dość słabo wykształcone, tak że pielęgnowanie kotów perskich sprawiało dawniej znacznie mniej kłopotu. Z pielęgnowaniem własnego futra koty radziły sobie w tamtym czasie prawie bez ludzkiej pomocy.
Krępy kot z okrągłą głową.
Dzisiejszy standard hodowlany kota perskiego, uznawany praktycznie przez wszystkie związki hodowców, to odpowiednie ogólne proporcje i wyrównany fenotyp. Harmonijna budowa ciała, okrągła głowa i sute futro są przy tym ważniejsze niż skrajne uwydatnienie poszczególnych cech.
Budowa ciała kota perskiego odpowiada budowie kota od dużego do średniego, przysadzistego i krępego, na krótkich, silnych kończynach, a przy tym nie sprawiającego wrażenia ociężałości. Wszystkie części ciała powinny być harmonijnie rozwinięte; wąski tułów jest tak samo źle widziany jak łęgowaty grzbiet. Rozmiarom ciała trzeba przy tym poświęcać więcej uwagi, a szczególnie przy niektórych odmianach barwnych. Na rozmiary ciała zawsze jednak trzeba patrzeć uwzględniając ogół cech fenotypowych.
Wygląd głowy jest właściwie cechą rozpoznawczą rasy i od około 20 lat znajduje się w centrum zainteresowania hodowców. Pożądana jest głowa duża i okrągła, z małym i szerokim nosem, mającym u nasady charakterystyczne zagłębienie zwane "stopem". Głowa u najbardziej typowych przedstawicieli rasy, zwłaszcza linii hodowanych w Stanach Zjednoczonych, przybrała kształt szeroki i stała się krótka. Nos zrobił się wyraźnie zadarty, prawie "siedzący" między dużymi, okrągłymi oczami, co jeszcze bardziej uwydatnia pełne policzki. Profil silnie uwypuklonego czoła tworzy z wierzchołkiem nosa i podbródkiem linię prostą, co u niektórych kotów perskich przestaje wyglądać estetycznie. Powstałym u kotów, w wyniku zabiegów hodowlanych, trudnościom w oddychaniu próbuje się ostatnio zaradzić przez ukierunkowany dobór, w wyniku którego nozdrza stają się szersze.
Małżowiny uszne powinny być małe i dobrze owłosione, z zaokrąglonymi wierzchołkami i charakterystycznym dla rasy pędzelkiem włosów we wnętrzu ucha. Odstęp między uszami musi być dość duży. Ideałem są nisko osadzone uszy tworzące z linią policzków i górą czoła harmonijną całość.
Ogon kotów perskich powinien być krótki i puszysty, a jego całkowita długość po przygięciu do ciała nie powinna sięgać poza bark. Ogony o rzadkim owłosieniu są przy tym równie niepożądane jak ogony z załamaniami lub zgrubie niami tkanek.
Rodzaj futra jest najbardziej stałą cechą rasy i oczekuje się, aby u wszystkich odmian okrywa włosowa była długa i pełna, z gęstym, delikatnym podszyciem. Podczas ruchu zwierzęcia okrywa włosowa powinna falować i zawsze trochę odstawać od ciała. U kotów perskich najgęstsze jest futerko w okresie zimowym, gdy grubsze włosy okrywowe są napuszone z powodu obfitości jedwabistego, gęstego podszycia. Podczas zimy są także maksymalnie wyrośnięte puszyste włosy tworzące wokół szyi, podobnie jak u lwa, okazałą kryzę, długie włosy na tylnych kończynach i na brzuchu. Futro w tym okresie wymaga szczególnie starannego pielęgnowania. Nie ma już dzisiaj żadnej odmiany barwnej bez typowego dla omawianej rasy długiego i gęstego futerka, poza upalnymi miesiącami letnimi. Już młode kocięta, mniej więcej od 10. tygodnia życia, mają długie i gęste futerko "dziecięce", zachęcające do głaskania. Wadą tego atrybutu piękna jest konieczność nieustannego pielęgnowania, polegającego na codziennym czesaniu i pudrowaniu sierści. Co pewien czas wskazana jest również kąpiel, aby futerko zachowało j edwabistość i sprężystość. Współczesny typ kota perskiego jest w zasadzie ukształtowany pod wpływem hodowców ze Stanów Zjednoczonych i ma ulubiony tam skrócony pyszczek zwany "peak-face", czyli część twarzową podobną jak u psa pekińczyka. Prawie w każdej renomowanej hodowli europejskiej znajduje się w rodowodzie jakiś kot ze Stanów Zjednoczonych, który ma dziedzicznie utrwaloną cechę "płaskiej twarzy".
Z tą uzyskaną w hodowli skrajnością wyglądu wiążą się nie tylko estetyczne zmiany cech rasy, lecz również zmiany dotyczące zdrowia, z których do najmniej groźnych należą trudności w oddychaniu, chroniczne łzawienie oczu z powodu nadmiernego skrócenia przewodów łzowych oraz liczne wady uzębienia. Hodowcy kotów perskich nastawieni na uzyskiwanie cech ekstremalnych powinni sobie jednak zdawać sprawę z odpowiedzialności, jaka na nich ciąży, i nastawić się na selekcję w kierunku uzyskania cech decydujących o dobrym zdrowiu, gdyż w przeciwnym wypadku rasa może stracić na popularności. Już dzisiaj krytycy wzywają do odejścia od tego kierunku hodowli. Koty perskie, mimo wszystkich zmian ich pokroju w obrębie rasy, pozostały idealnymi kotami pokojowymi, które zachowały swój miły i łagodny charakter. Chociaż między poszczególnymi kotami mogą występować różnice, to nie zmieniły się jednak ich istotne cechy jako kotów długowłosych.
Imponująca jest liczba odmian tej rasy. Jest około 180 różnych rodzajów ubarwienia. Podzielone są na pięć grup wg rodzaju, koloru futra:
Pers jednolity to najstarsza odmiana kota perskiego. Do tej grupy należą wszystkie odmiany o jednolitym ubarwieniu (czarne, niebieskie, czerwone, kremowe, czekoladowe, lilia). Wszystkie mają pomarańczowe oczy.
Persy dwubarwne, jak sama nazwa wskazuje, mają sierść w dwóch kolorach. Ubarwienie może być zarówno symetryczne, jak i niesymetryczne. Ciekawostką jest, że hodowcy w USA wolą wyraźne plamy, a ci z Wielkiej Brytanii preferują połączenie dwóch kolorów.
Pers kolorpoint powstał przez krzyżowanie persa z kotem syjamskim. Co ciekawe, kociaki rodzą się całkiem białe i potrzeba aż 18 miesięcy, by kolor się wyklarował.
Pers szynszylowy ma sierść jasną o ciemnych końcach włosa. Nazwa pochodzi od małego zwierzęcia o podobnym, lecz odwrotnym ubarwieniu. Są cztery rodzaje persów szynszylowych: szynszyl, silver headed, silver tabby i smoke.
Pers tabby ma sierść pręgowaną, tygrysią lub tak zwaną makrelę tabby. Jest to pierwowzór dzikiego kota.
Taki kolor mam właśnie ja, bowiem jestem persem niebieskim pręgowanym - kolor niebieski jest po ojcu, który naprawdę jest niebieski, natomiast ja raczej można powiedzieć szary. Jednak takie umaszczenie określa się ogólnie jako niebieskie. Co do pręgów, to w 100% mam je po mamie, do tego po bokach widać takie fajne białe kółeczka, które są nie często spotykane.
Rodzaje kolorów podane powyżej to tylko część z możliwości kolorystycznych. Jak podałem, jest około 180 różnych barw futerka. Podział jest w pewnym stopniu umowny, bowiem niektóre kolory to mieszanina różnych typów.
Usposobienie kota perskiego
Pers to kot spokojny, zrównoważony, a jednocześnie niezależny, dobrze znoszący samotność. Bardzo chętnie śpi i leniuchuje. Jego długa sierść może być kłopotliwa w gorące dni, często prowadzi do przegrzania. Trzeba ją często czesać, by nie dopuścić do skołtunienia. Pers niechętnie wychodzi na dwór.
Ostatnio słyszałem na wystawach dziwne opinie o persach, że są wredne i złośliwe. Nie mam pojęcia skąd ludzie biorą takie bzdurne informacje. Owszem, koty ogólnie są niezależne i mają różne charaktery. Nie poddają się tak łatwo tresurze, jak psy, ale uważam, ze to wina tylko i wyłącznie właścicieli, którzy pozwalają swoim kotom na różne niepożądane zachowania. Każdego kota można wychować i nauczyć "być grzecznym". Potrzeba ciepliwości i trzeba chcieć, a nie zwalać wszystko na karb tego, że kot to kot i jest niezależny - nieprawda! Wredny i złośliwy kot, to wynik lenistwa opiekunów.
A wracając do charakteru kotów perskich, to kot typowo kanapowy. Oczywiście większośc swojego czasu po prostu śpi. Jego aktywność to kilka godzin dziennie. Nie skacze po meblach (no trochę skacze, ale tak z ciekawości), nie rzuca się na firanki (tak, nie zauważyłem), nie drapie wszystkiego co popadnie (drapaki konieczne, gdzie może się wyżyć oraz jak przycinamy kotkowi pazurki, to tym bardziej nie za bardzo ma czym)., nie zmusza nas do ciągłej zabawy, bo jego aktywność jest ogólnie rzecz biorąc prawie zerowa, ale wskazane jest czasem pobawić się z nim.
Pers jest kotem towarzyskim, lubi dzieci i w ogóle jak się coś dzieje. Ale jego zainteresowanie jest krótkie.
Persy to koty ciche, o bardzo stonowanym temperamencie. To idealna rasa, która daje bardzo przyjemne wizualne i emocjonalne wrażenie. To spokojny i wierny towarzysz. Jego głos rzadko słyszać w domu, a jeśli już to cicho i skutecznie wydaje, by zwrócić na siebie uwagę. Uwielbiają zasiadać blisko ciebie głęboko wpatrując się w twoje oczy, co pokazuje ich pełne oddanie. Uwielbia wciskać się na kolana upominając się o pieszczoty trącając delikatnie łapką lub mokrym noskiem dotykając twarzy. Niektóre persy w przypływie miłości wciskają się na ramiona swego pana, a obejmując jak dziecko za szyję wykonując swoje mruczane piosenki. Pers w domu jest bardzo wygodny i przyjemny tworząc atmosferę spokoju jednocześnie będzie towarzyszyć ci chodząc krok w krok z pokoju do pokoju, aby tylko mieć cię w polu widzenia. One podobnie jak inne rasy kotów uwielbiają zabawy, ale w odróżnieniu od innych kotów, nie stanowią zagrożenia dla dzieci. Kiedy ludzie wybierają kotka, często chcą wziąć kotkę myśląc , że dziewczynka będzie bardziej delikatna i kochająca. Ich zdaniem, kocur jest agresywnym sabotażystą. Ale takie zachowanie nie jest charakterystyczne dla kotów perskich.
W istocie, kocury perskie są łagodniejsze niż dziewczynki. Kotki są bardziej samowystarczalne i niezależne i są stale zaangażowane w ważniejsze sprawy niż towarzyszenie właścicielowi. Perskie kocięta są bardziej leniwe od innych ras, ale ciekawskie i wesołe. Dorosłe osobniki, potrafią cieszyć się oglądając spadające krople wody z kranu, bawić się fantastycznie nawet kulką zgniecionego papierka. Delikatny i przyjacielski charakter u persa jest w każdym wieku, co pozwala im łatwo zaakceptować i zaprzyjaźnić się z innymi zwierzętami domowymi. Persy mają pogodny zabawowy charakter do późnego wieku. Zabawne, śmieszne, pokojowe i delikatne osobowości - jest to idealne domownik - przyjaciel. Wprowadzając persa do swojego domu nie musisz zmieniać przyzwyczajeń - wazoniki, doniczki, serwetki, firanki, itp. To Koty, które spacerując po twoim parapecie bardzo delikatnie będzie omijał doniczki , wazoniki i bibeloty. Nie znajdziesz swojego persa na firance i szczycie wysokiego kredensu - to bardzo cenna cecha odróżniająca persa od innych ras kotów. Jednak persy wymagają codziennej pielęgnacji aby utrzymać ich piękne obfite futerko. Dla zapracowanych ludzi, tych, którzy lubią słodkie charaktery i pyszczki perskie, ale nie mają czasu na codzienną pielęgnację, ich młodszy brat - egzotyk jest prawdziwym marzeniem. Są to prawdziwe persy z jednym wyjątkiem - futerko, jest gęste, puszyste , krótkie, eleganckiej tekstury pluszowego misia - unikalne , charakterystyczne dla tej rasy.
Jak chcesz mieć kota, którego praktycznie nie widać w domu, nie jest uciążliwy, nie robi szkód, to pers jest dla Ciebie.
Pielęnacja kota perskiego
Oczy
Koty perskie, z powodu zbytniego spłaszczenia części twarzowej czaszki i skrócenia kanalików łzowych, czasami "płaczą". W skrajnych wypadkach konieczne może być nawet chirurgiczne przetkanie kanalików, jednak zazwyczaj na codzień wystarczy samodzielnie usuwać wycieki. Robimy to bawełnianymi gazikami, zamoczonymi w ciepłej wodzie lub w naparze z rumianku bądź świetlika. Każde oko myjemy osobno, żeby nie przenieść z jednego na drugie ewentualnych infekcji.
Czyszczenie uszu
Trzeba je przeprowadzać regularnie. Zabrudzenia delikatnie usuwamy patyczkiem kosmetycznym zanurzonym w oliwie. Ciemne, woskowate plamki mogą oznaczać infekcję. Niepokojącym objawem jest także częste potrząsanie głową i drapanie ucha. Jeśli zaobserwujemy takie zachowanie kota konieczna jest konsultacjia z weterynarzem.
Dbanie o uzębienie
Osadzający się na kocich zębach kamień widoczny jest jako żółty nalot. Zbytnie jego nagromadzenie powoduje brzydki zapach z pyszczka, ale może też krwawienie i choroby dziąseł. Dlatego należy dbać o higienę jamy ustnej. W tym celu można próbować myć kotu co tydzień zęby miękką szczoteczką zanurzaną w łagodnym roztworze soli. Zapewne nie wzbudzi to jego entuzjazmu, ale alternatywą jest tylko coroczna wizyta u weterynarza, który kamień usunie.
Skracanie pazurów
Kotom mieszkającym w domu trzeba przycinać pazury. Zabieg nie jest skomplikowany, ale wymaga ostrożności. Jak to zrobić? Naciskamy na koci palec i wysuwamy pazur, który dokładnie oglądamy. Obcinamy tylko biały, ostry koniuszek paznokcia. Żywa tkanka ma kolor różowy, zawiera zakończenia nerwowe, nie można jej przeciąć! Jeśli ktoś nie czuje się pewnie lepiej poprosić o pomoc weterynarza. Gdy kot ostrzy pazury na sprzetach w mieszkaniu, najlepszą ochroną dla mebli będzie przyzwyczajenie kota do specjalnego słupka i regularne przycinanie pazurków.
Futerko
Persy trzymane w domu linieją przez cały rok. Wymagają codziennie co najmniej półgodzinnego szczotkowania. Niezbędny jest specjalistyczny sprzęt: grzebień z rzadkimi, długimi metalowymi zębami; grzebyczek z gęstymi, krótkimi zębami; specjalna szczoteczka z metalowymi, lekko zakrzywionymi delikatnymi i sprężystymi drucikami osadzonymi w elastycznej gumie; szczotka z twardego włosia.
Podstawowym zabiegiem jest rozczesywanie. Do tego celu używamy grzebienia o rzadkich, długich zębach. Kołtuny próbujemy rozplątać palcami (wycinanie to ostateczność, niedopuszczalna w przypadku kotów wystawowych!). Gdy po sierści kota grzebień będzie przesuwał się bez problemu, zamieniamy go na bardziej gęsty - taki, który usunie martwe włosy.
Czesanie zaczynamy od grzbietu, nie zapominając o bokach, brzuchu, łapach i głowie. Persy mocno kołtunią się pod pachami i w pachwinach, stąd szczególnie trzeba zadbać o te miejsca. Wyczesujemy zarówno z włosem jak i pod włos.
Kolejną czynnością podczas pielęgnacji persa powinno być popudrowanie futra specjalnym talkiem (dostępnym w sklepach zoologicznych), albo delikatnym pudrem dla niemowląt. Posypujemy korpus, ogon, kryzę na szyi, łapy, brzuch i pachwiny. Nadmiar proszku strzepujemy. Po chwili wyczesujemy bardzo dokładnie gęstym grzebieniem a następnie włosianą szczotką. Zabieg ten czyni futerko bardziej puszystym, mniej podatnym na kołtunienie, przewietrza i oczyszcza.
Ogon przeczesujemy delikatnie, grzebieniem o długich zębach. Paradoksalnie ta wspaniała ozdoba kotów perskich wymaga najmniej zabiegów. Jedyny problemjaki może się pojawić to przetłuszczenie u nasady ogona, gdzie znajdują się gruczoły łojowe. W takim przypadku trzeba to miejsce umyć ciepłą wodą z dodatkiem szamponu dla kotów lub delikatnego szamponu dla dzieci. Potem mocno zapudrować, a po kilku godzinach wyczesać.
- Szczegóły
-
Opublikowano: poniedziałek, 04, listopad 2013 03:38
